اشعار آئینی غفاری

بسم الله

در بقیع گلهای زیبای  پیمبر  مدفن است

صالحان و اولیای  حی داور  مدفن  است

کس نمیداند که قبر حضرت زهرا کجاست

اندر آن وادی کجا زهرای اطهر مدفن  است

در جوار حضرت باقر  امام صادق  است

در کنار مجتبی سجاد مضطر  مدفن است

پشت  دیوار  بقیع  قبر   خانم  ام البنین

مادر  سقای  طفلان   مکدر  مدفن  است

از مزار مادر  اصغر  ندارد  کس  نشان

روی سینه بی گمان قنداق اصغر مدفن  است

هر که قبرستان مظلوم پرسد از تو  گو  بقیع

چون در آن ماوأی غم اهل غم آور مدفن است

ای سحاب آسمانی  سایه  افکن  بر  بقیع

خفته گان در آفتاب بی سایه گستر مدفن است

شب  در آن ظلمتکده شمعی  ندارد روشنی

ساکنانش چون در آن ظلمت سراسر مدفن است

گریه  کن ای دیده از  بهر  قبور این  بقیع

چون در آنجا عده ای مظلوم  و مضطر  مدفن است

در  مدینه یک محله بود  بنی هاشم  چه شد

هر که در شهر غریب با یاد دیگر مدفن  است

اسکندر غفاری

 

بسم الله

ای ابوالفضل ای برادر در کجـا افتاده ای

وی  نشان  قدرت  حیدر  کجــا  افتاده ای

در میانِ لشکری سر لشکری گـم کرده ام

ای مرا  در  کربلا  لشکر  کجـا  افتاده ای

بر سر راهم دو دست از تن جدا افتاده بود

ای دو دست افتاده از پیکر کجـا افتاده ای

چشم من بهر تو گریان چشم زینب بهر من

در  میانِ  لشکرِ کافر   کجا  افتـــاده ای

مادرم زهرا به جای مادرت  شیـــون  کند

مانده ام تنها و  بی یاور کجـا  افتاده ای

من بر عالم خود پناهم گشتم اینک بی پناه

ای پنــاهم  بی پناهم  در کجــا  افتاده ای

ناگهان  آمد  ندای ِدل  نــشین  از  آشــنا

قدرت دیگر گرفت جانِ حـــسین میـر هـدا

کای  عزیز فاطــمه دانــی کــجا افـتاده ام

در  کنار  علقـــمه  جانا  ز پـا  افتاده ام

طاقت  دیـدن ندارم قامــتت را خــــم مکن

بهر عشقـــت روی خاکِ کربـــلا افتاده ام

فوج کرکس شهپرم راتک به تک کرده جدا

همچو عنقا بی پرو بال از سـما افــتاده ام

نام من سقا و اما حرمت نامـم شـــکــست

از خجالت در تب و تـــاب بلا افـــــتاده ام

این دمِ آخر بـــگو آیـا ز من راضـــی شدی

من بپــــایت چون غـلامی باوفا افتـــاده ام

بر ســرم آمد فــــرود  ناگه  عمود  آهــنی

یک زمان دیدم که با مشک و لِوا افتاده ام

ای برادر جانِ من جسمم مبر بر خیـمه ها

شرمسار از  تشـنگانِ  کربــــلا  افتاده ام

گشته غفاری غلام درگه سلطان  عشق

گوید او بیمارم و دور از شفا افتاده ام

اسکندر غفاری

 

 

بسم الله

هر  که  دارد  آرزوی  محفل عرفان  عشق

باید او گردد  مرید  مسلک   جانان  عشق

دیده ی  دل  گر  گشایی برطرف گردد حجاب

بر ملا بینی تو راز  حکمت   پنهان  عشق

سالکی  گفتا  که   رفتم  در میان  عاشقان

مجمعی  دیدم  کنار  سفره ی احسان عشق

جمله سر مستند و مدهوش از می ناب طهور

مکتب نوراست و تحصیلش همه دیوان عشق

صدر  مجلس  را نظر  کردم  بدیدم  گل رخی

بهتر از او کس ندیدم در خور شایان عشق

بر یکی از عاشقان گفتم که این فرزانه کیست

مهر گردون تابد از آن   چهره ی  تابان  عشق

در  جوابم  این  چنین  گفتا  مگر  نا محرمی

این همان باشد که وی را گفته اند سلطان عشق

بی تحمل  من  برفتم  سوی   مصباح الهدی

تا بگیرم  رتبه ی   برتر بر این عنوان عشق

گفتم  ای  بالاتر  از  حد  تصور  در مقام

کن نصیبم قدری از آن نعمت عرفان عشق

یک اشارت کرد و بر ساقی مرا داد اونشان

می بدست  آمد  بسویم ساقی فرمان عشق

زان می صهبا گرفتم سر   کشیدم  جرعه ای

تا که نوشیدم عوض شدصحنه برچشمان عشق

آن  همه  عاشق که دیدم جمله خاکستر شدند

روشنی بخشد فقط یک شمع نور افشان عشق

هر که میخواهد بداند سرّ این مکنون کجاست

خو بگیرد با حسین و  محفل  یاران   عشق

یادم   آمد  از   قیام  و  نهضت   خونین  او

اشک خونم در سحاب غم شود  باران عشق

کن مجسم در نظر بین  در  میان   کشتگان

رهبر  آزادگان  افتاده  در   میدان  عشق

پیکر  پاکش به گودال و سرش  بالای  نی

باء بسم  اله  جدا  گردیده  از قرآن  عشق

یا  رب اینجا مقتل است یا اینکه بازار سلاح

وای اگر زهرا ببیند این تن بی جان  عشق

پور هاجر    در  کجا  باشد  همانند  حسین

همچو زهرا کس ندارد این چنین قربان عشق

آن حسینی که خدایش گشته وی را خون بها

تا  ابد  گشته  عزیز  حضرت سبحان عشق

یا  حسین  درمانده  آید  سوی  تو  بهر  نیاز

شاعرت (غفاریم) دارم طمع از خوان عشق

شعر:اسکندر غفاری

 

بسم الله

ای  ابوالفضل  جان  بقربان  قد رعنای  تو

می زند  طعنه  به  ماه  نور  رخ  زیبای  تو

دست تو مشکل  گشا  و   ما  اسیر  مشکلات

ای  بقربان   دو  دست   معجزه  آسای  تو

عده ای مست و خمار از خمره ی نابخردان

ما ولیکن گشته ایم مست  از  می  مینای  تو

آنکه باشد در بدن بیماریش صعب العلاج

او   شفا  یابد کند   وقتی  دعا  لبهای  تو

هر که عاشق برکسی شد ما هم عاشق بر توایم

چون بنی هاشم بود عاشق بر آن سیمای تو

دست ما در دست تو دست تو در دست حسین

تا  کند  بر  ما   عنایت  سرورو   مولای   تو

ای یل ام البنین در  عرصه  غوغا  کرده ای

گفته احسن جبرئیل بر جرأت و غوغای  تو

آمدی  از  نهر  علقم  با  لب  عطشان  برون

تا  که  شد  باب  الحوائج  رتبه ی  والای  تو

آن همه زخم خدنگ و نیزه و  شمشیر کین

من نمیدانم  چه  آمد  بر  سر  و  اعضای  تو

کی  رود   از   یادما   آن   ماجرای   کربلا

تا قیا مت زنده است آن جان فشانی های تو

قد سیان  دربارگاهت  دیده  گریانند  هنوز

عالم  و  آدم    بنالد    از  غم    عظمای  تو

یا ابوالفضل آنچه غفاری نوشت چند جمله بود

هر  کسی   هرگز   نداند    شرح    عاشورای  تو

 

بسم الله

جز پیمبر بشری  شیر خدا را  نشناخت

حل این  مسئله را هر دل  دانا  نشناخت

آنچه گویم همه با ختم نبی گشته  قیاس

چون علی را به یقین اهل معما نشناخت

خلقت هستی  او  پرتو  صبح  از لیست

کس برین نور احد خلقت همتا  نشناخت

ماه پور نور سما عاشق رخسار علیست

آن مه برج فلک این  مه  یکتا  نشناخت

مهر تابنده  که دارد به علی  مهر  شدید

با همه مهر  فزون  میر  تجلا  نشناخت

پادشاهی که به شب شام یتیمان می برد

به جهان پادشهی این شه  والا  نشناخت

سبب  بخشش  آدم  بود  از  فضل  علی

اینچنین واسطه را  آدم  و حوا  نشناخت

آنچه در وادی طور حضرت موسی بشنید

همه از نای علی آمد  و  موسی  نشناخت

سر این رشته دراز است و تعمق به عبث

چونکه در بحر علی کس لب دریا نشناخت

زین نظر بگذر و  کن  ختم  سخن  غفاری

راز  این  کنز   خفا   عالم  بالا  نشناخت

شعر:اسکندر غفاری