اشعار آئینی غفاری

بسم الله

مژده  ایدل  مظهری  از  کبریا  آمد  پدید

ماسوا  را  در لقب  خیر  النسا  آمد  پدید

محرم   وحی   الهی  دخت    ختم  الانبیا

اختری   تابنده  از  برج  حیا   آمد  پدید

این چنین گوهر کجا یابد دگر صراف دهر

شب  چراغی   از  تبار  انبیا  آمد  پدید

ابن وائل مصطفی راچون زدی زخم زبان

سوره کوثر  برای   مصطفی  آمد  پدید

این هما را کس نباشد جز علی هم آشیان

راز خلقت زوجه ی  شیر  خدا آمد  پدید

قدسیان را مجمعی اندر زمین  باشد مگر

خط سیری از ملائک در سما   آمد پدید 

نسل ختم المرسلین  از  بطن ام المومنین

این گل خوشبوی جنت زان دو تا آمد پدید

گرزند مریم به دست فاطمه بوسه سزاست

برتر  از  او  مریم   آل عبا  آمد  پدید

بین  معصومین  حق محبوبه ی یکتا بود

در  حقیقت  محور  اهل کسا   آمد  پدید

محرم دل را بگفتا این سخن  فرزانه ای

بر  محبان  علی  مشکل گشا  آمد  پدید

بهر  غفاری  قلم  گوید  تشکر کن ز حق

آنچه   گفتی  طبعا از لطف خدا آمد پدید

اسکندر غفاری 

 

 

بسم الله

خامس آل عبا شاکر ز لطف داور است

چون خجسته روز میلاد علیِ اکبر است

از گلستان امامت غنچه ای آمد پدید

مرحبا بر باغبانش این چنین گل پرور است

بر چنین مولود زیبا جان فدا باید نمود

راحت جان حسین و نور چشم حیدر است

کوکب اقبال لیلی سر زد از اوج فلک

طلعتی در طالع لیلای فرخنده فر است

تا حسین زد بوسه بر لعل   لبش گفت

شهداین بوسه برایم ازعسل شیرین تراست

زینت  آغوش مادر قوت   قلب پدر

خاک پایش افضل از تاج سرِاسکندر است

نرگس شهلای او از عاشقان دل می برد

ای خوشاآن عاشقی کزعاشقان عاشق تر است

ای بنازم بر چنین نقاش خوش نقش آفرین

در نگارستان عالم بهترین صورت گر است

حُسن یوسف گر چه دارد صد هزاران مشتری

یوسف اما خود خریدار علی اکبر   است

ای حسین جان جان اکبر کن به غفاری نظر

هر چه باشد او علیِ اکبرت را نوکر است

اسکندر غفاری

بسم الله

کی شود جان جهانم بنهد پا به رکاب

صبح صادق بدمد شمس درآید زحجاب

بشکند ظلمت شب را ز افق فجر امید

پرده بردارد از آن چهره ی زیبای غیاب

ای خوشآندم که منادی بدهد مژده ی وصل

ما به کامی برسیم یار کند کسب ثواب

عاشقان از غم هجران اولی الامر زمان

روز و شب ناله برآرند بسی دیده پرآب

آن مسافر که سفر کرده ز ایام قدیم

انتظارش کشد احباب ظهورپر تب و تاب

ای گل باغ ولا وی سحراز بوی تو مست

سائلان   کرمت   منتظرانند بجواب

مّد واجب بُوَد ابروی تو بر جمله ی آه

آهم از سینه برآید ز فراق تو جناب

جان عالم بفدایت نظری کن به جهان

جان به لب آمده در امر ظهورت بشتاب

مَنِ غفاری به عالم ندهم رتبه ی خود

لیکن اول بنمائی تو حسابم ز رقاب

اسکندر غفاری

بسم الله

می نهد افلاکیان صورت بپایت یا علی

خاکیان گریه کنند بهر عزایت یا علی

دیده ی عرش خداوندی بریزد اشک نور

عالم و آدم شده نوحه سرایت یا علی

ناله های نخل محزون از مناجات تو بود

ناله نخلستان کند اکنون برایت یا علی

حلقه ی درب یتیمان بی تو گشته بی صدا

گوش آنها آشنا بود با صدایت یا علی

ای انیس و مونس شب بی توشب تنها شده

مدتی شب لذتی برد از صفایت یا علی

درد خود را آن همه گفتی برآن چاه عمیق

معدن غم ها شده از ناله ها یت یا علی

گردن گردنکشان را تو شکستی در نبرد

چون یدالله است ید خیبر گشایت یا علی

 

نامه ای بر مالک اشتر نوشتی ای امیر

گشته منشور ملل نطق رسایت یا علی

گرکواکب بادرختان می کنند حق راسجود

ما خلق نازد برآن حمد و ثنایت یا علی

ای خرد روز الست گو آنچه گفتند عاقلان

گفت همه یکجا بگفتند جان فدایت یا علی

من  غلام  حلقه  بر گوشِ علی غفاریم

گشته ام بیمار و محتاج شفایت یا علی

 اسکندر غفاری

 

بسم الله

روی عباس طعنه بر ماه  درخشان  می زند

قامتش چنگی بدل چون سرو بوستان می زند

عاشقان صید  دو چشم مست آن ابرو کمان

بر  دل  اهل   ولایت  تیر  مژگان  می زند

نام وی  تنها  مگو  ام البنین  را  جان  بگو

جان بقربانش ندا هر یک  محبان  می زند

ای بنازم بر دودستی  که  بود  مشکل گشا

بوسه بر بازوی وی سلطان خوبان می زند

منکه نشنیدم بود  او  را پسر  با  نام  فضل

از ابوالفضل دم چرا شیعه کماکان می زند

بسکه در فضل و کرم بود آن سخی انگشت نما

شیعه و سنی در آن صاحب احسان می زند

لشکر کین را شکست شد  وارد  نهر فرات

بی حسین بر لب مگر آب آن لب عطشان می زند

جنگ سختی بین نفس و آن لب عطشان در گرفت

مهر باطل آن جناب بر نفس طغیان می زند

زین جهت او را بلی باب الحوائج  گفته اند

از غمش بر سینه عاشق دیده گریان می زند

یا ابوالفضل جان زینب  کن به  غفاری  نظر

چونکه سلطان سر به محتاج و گدایان می زند

اسکندر غفاری